Wehrmaht

 

Utwór opowiada o utworzonym w miejsce zawodowej Reichswehry Wehrmachcie który obejmował trzy rodzaje sił zbrojnych: Heer (wojska lądowe), Kriegsmarine (marynarka wojenna) i Luftwaffe (lotnictwo), z których każdy posiadał własny sztab generalny. Naczelnym dowódcą Wehrmachtu był Adolf Hitler. W czasie II wojny światowej Wehrmacht brał udział wzbrodniach wojennych razem z Gestapo i Waffen-SS.

 

Naczelnym dowództwem Wehrmachtu było Oberkommando der Wehrmacht (OKW), utworzone na podstawie dekretu Hitlera z dnia
4 lutego 1938. Do 1938 Naczelnym Dowódcą Wehrmachtu był minister wojny feldmarszałek Werner von Blomberg, a od 27 stycznia 1938 do 30 kwietnia 1945 Adolf Hitler, przy czym jednocześnie zostało utworzone stanowisko szefa Naczelnego Dowództwa Wehrmachtu, które objął gen.Wilhelm Keitel. 

 

Wehrmacht został rozbudowany ze 100 tys. żołnierzy do 3,92 mln w 1939, a w 1944 do 11 mln żołnierzy. Łącznie między 1939 i 1945
w jego szeregach służyło około 17 mln osób, na wszystkich frontach walki w czasie trwania II wojny światowej zginęło około 4,7 mln. Naczelne dowództwo Wehrmachtu razem ze sztabami generalnymi przygotowywało plany agresji niemieckiej przy współpracy z Gestapo i SS. Wiele z obozów jenieckich Wehrmachtu jest zaliczanych do miejsc masowej zagłady.

 

Heer

Wojska pancerne dysponowały typami czołgów, które jednak pod względem technicznym nie przewyższały sprzętu alianckiego. W czasie kampanii w Polsce 1939 i we Francji 1940 walczyły przeważnie lekkie czołgiPzKpfw I, PzKpfw II oraz czeskie, oznaczone przez Niemców jako PzKpfw 35(t), które były znacznie słabsze od średnich czołgów brytyjskich Matilda i francuskich B 1. Również na froncie wschodnim 1941 okazało się, że nowsze typy czołgów PzKpfw III i PzKpfw IV nie są w stanie sprostać radzieckim T-34 i ciężkiemu czołgowi KW-1, zwłaszcza w walce z tymi ostatnimi niemieckie czołgi były bez szans. Odnosi się to do początkowego okresu wojny.

 

Kriegsmarine

Marynarka niemiecka Reichsmarine była wiązana przez limity ilościowe i dotyczące wielkości okrętów, przez Traktat wersalski. Od początku lat 30. XX wieku Niemcy, na fali odrzucania traktatu wersalskiego przystąpiły do rekonstrukcji marynarki wojennej. Zwiększały systematycznie liczbę lekkich jednostek (niszczyciele,torpedowce, kutry torpedowe). 21 maja 1935 marynarka III Rzeszy niemieckiej została przemianowana z Reichsmarine na Kriegsmarine. 18 czerwca 1935 zostało też zawarte brytyjsko-niemieckie porozumienie morskie, w którym ustalono docelową łączną wyporność niemieckich jednostek bojowych na 450 000 t (35% w stosunku do Royal Navy). Porozumienie to przekreśliło ograniczenia nałożone traktatem wersalskim i stało się formalną podstawą do gwałtownego rozwoju ilościowego i jakościowego floty niemieckiej. Od 1935 do wybuchu II wojny światowej zbudowano: 2 okręty liniowe, 3 krążowniki ciężkie, 16 niszczycieli i 28 okrętów podwodnych oraz liczne mniejsze jednostki. Zgodnie z planem "Z" (od niemieckiego. Ziel - cel) Niemcy postawiły na stworzenie wielkiej floty oceanicznej. Planu tego nie udało się zrealizować z powodu coraz większych trudności ekonomicznych i ciężkich strat ponoszonych przez Kriegsmarine. Ogółem w czasie II wojny światowej III Rzesza Niemiecka na wodzie straciła: 6 pancerników, 7 krążowników, 27 niszczycieli, 68 torpedowców, 701 okrętów podwodnych i wiele mniejszych jednostek.

 

Luftwaffe

Nowoczesne i szybkie samoloty myśliwskie Messerschmitt Bf 109 oraz bombowce Heinkel He 111 i bombowce nurkujące Junkers Ju 87 wraz z innymi typami samolotów zapewniały na początku wojny pełną dominację w powietrzu, co umożliwiło pomyślne akcje bojowe w Polsce, we Francji i w Norwegii, oraz zajęcie Danii, Luksemburga, Belgii i Holandii. Bitwa o Anglię w 1940 r. zakończyła się klęską Luftwaffe.

 

Propaganda

 Propaganda, kierowana była przez ministra propagandy i oświecenia publicznego III Rzeszy Niemieckiej –Josepha Goebbelsa.

Oparta była na kłamstwach i oddziaływaniu na ludność przez środki masowego przekazu – radio, prasę, kino. Pod koniec II wojny światowej zadaniem Goebbelsa stało się przygotowanie Niemców na krwawe starcia ze zbliżającą się do granic Rzeszy Armią Czerwoną. Skutkiem była fanatyczna obrona Berlina i mit hitlerowskiej „Wunderwaffe” – cudownej broni, która lada dzień miała odwrócić losy wojny.